Μια μελέτη διαπίστωσε ότι η πυγμαχία χωρίς επαφή μπορεί να ωφελήσει άτομα με νόσο του Πάρκινσον.
- Η πυγμαχία χωρίς επαφή για άτομα με νόσο του Πάρκινσον αυξάνεται σε δημοτικότητα για την απίστευτη εφαρμογή της στα συστήματα του σώματος που επηρεάζει η ασθένεια και για την ευχαρίστησή της.
- Μια νέα μελέτη που διερευνά την ασφάλεια και την αξία της πυγμαχίας χωρίς επαφή για άτομα με ήπια νόσο του Πάρκινσον δίνει στο άθλημα υψηλούς βαθμούς.
- Η αδράνεια μπορεί να επιδεινώσει τα συμπτώματα για τα άτομα με τη νόσο, επομένως ένας ευχάριστος τρόπος εργασίας σε προβληματικές περιοχές είναι ιδιαίτερα ευπρόσδεκτος.
Το άθλημα της πυγμαχίας έχει αναφερθεί ως η «γλυκιά επιστήμη». Για τα άτομα με νόσο του Πάρκινσον, το ψευδώνυμο είναι ιδιαίτερα κατάλληλο, όπως δείχνει μια νέα μελέτη. Η πυγμαχία χωρίς επαφή έχει γίνει μια δημοφιλής μορφή άσκησης για άτομα με ήπια νόσο του Πάρκινσον.
Μια μικρή, νέα μελέτη με επικεφαλής το Πανεπιστήμιο Edith Cowan στην Αυστραλία διαπίστωσε ότι η πυγμαχία μπορεί να ωφελήσει άτομα με νόσο του Πάρκινσον.
Τα ευρήματα της μελέτης υποδηλώνουν ότι η πυγμαχία χωρίς επαφή δεν είναι μόνο ασφαλής για άτομα με νόσο του Πάρκινσον, αλλά 9 στα 10 άτομα παρουσίασαν επίσης βελτίωση στον κινητικό έλεγχο στο τέλος της μελέτης.
Η πυγμαχία χωρίς επαφή μεταξύ των ατόμων με νόσο του Πάρκινσον είναι σε άνοδο. Η Rock Steady Boxing, μια εταιρεία που λειτουργεί γυμναστήρια πυγμαχίας χωρίς επαφή σε όλο τον κόσμο για άτομα με Πάρκινσον, αναφέρει ότι έχει 43.500 πελάτες που ασκούνται σε 871 προγράμματα σε όλο τον κόσμο.
Ο σκοπός της νέας μελέτης είναι να παράσχει «υψηλής ποιότητας δεδομένα σκοπιμότητας, ασφάλειας και αποτελεσματικότητας» σε ένα πρόγραμμα εκπαίδευσης πυγμαχίας χωρίς επαφή για τη νόσο του Πάρκινσον.
Η μικρή μελέτη περιλάμβανε 10 άτομα με πρώιμο στάδιο της νόσου του Πάρκινσον (PD) που συμμετείχαν σε τρία διαφορετικά τμήματα πυγμαχίας χωρίς επαφή διάρκειας πέντε εβδομάδων. Ήταν κατά μέσο όρο 60 ετών. Κάθε μπλοκ περιείχε τρεις συνεδρίες μιας ώρας κάθε εβδομάδα και ενεργές περιόδους ανάπαυσης.
Το πρώτο μπλοκ ήταν αφιερωμένο στην εκπαίδευση της τεχνικής. Η δεύτερη αύξησε την ένταση και περιλάμβανε διαλειμματική προπόνηση υψηλής έντασης. Το τελικό μπλοκ ενσωμάτωσε γνωστικές απαιτήσεις κατά τη διάρκεια της αλληλουχίας του μποξ.
Η μελέτη σχεδιάστηκε από τους συγγραφείς της, ιδιαίτερα τον ερευνητή άσκησης Dr. Travis Cruikshank, Ph.D. Όλοι οι συμμετέχοντες υποβλήθηκαν σε έλεγχο, υποβλήθηκαν σε δοκιμασίες καρδιακού στρες και παρακολουθήθηκαν στενά κατά τη διάρκεια των συνεδριών άσκησης.
Κανένας από τους συμμετέχοντες δεν εγκατέλειψε τη μελέτη κατά τη διάρκεια της μελέτης διάρκειας 15 εβδομάδων, με μόνο τέσσερις από τις 348 συνεδρίες που χάθηκαν από άτομα λόγω μικροτραυματισμών. Ο «αντίπαλος» των πυγμάχων ήταν ένα κομμάτι προπονητικού εξοπλισμού που ονομαζόταν «Fightmaster», το οποίο αποδείχθηκε τόσο ευχάριστο που όλοι οι συμμετέχοντες αγόρασαν ένα δικό τους για να συνεχίσουν να ασκούνται στο σπίτι.
Η μελέτη διεξήχθη σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Perron και τον πυγμάχο Rai Fazio. Το Νοσοκομείο Sir Charles Gairdner και το Πανεπιστήμιο της Δυτικής Αυστραλίας βοήθησαν στο σχεδιασμό της μελέτης.
«FIGHT-PD: Μια μελέτη σκοπιμότητας της περιοδικής προπόνησης πυγμαχίας για τη νόσο του Πάρκινσον» δημοσιεύεται στο PM&R.
Η προσωπική εμπειρία του ερευνητή με την πυγμαχία και τη νόσο του Πάρκινσον
«Έχω αναλάβει διάφορες μορφές άσκησης τα τελευταία 10 χρόνια σε μια προσπάθεια να ελέγξω την προσωπική μου μάχη με το PD και άρχισα να προπονούμαι με τον Rai Fazio, έναν πρώην Αυστραλό πρωταθλητή πυγμαχίας και τώρα διακεκριμένο γυμναστή», δήλωσε ο επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης Dr. Ντέιβιντ Μπλάκερ.
«Μου έκανε αμέσως εντύπωση ότι οι ασκήσεις προθέρμανσης και η στάση για την πυγμαχία φαινόταν να αντιμετωπίζουν τα κύρια προβλήματα που βλέπουμε στο PD. Η σκυφτή στάση και το κακώς ισορροπημένο βάδισμα, με μικρές, αδύναμες κινήσεις των χεριών είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που χρειάζεται να κάνει ένας μποξέρ για να κάνει μια σειρά από γροθιές. Έτσι, η εκμάθηση της σωστής τεχνικής πυγμαχίας αντισταθμίζει τις ανωμαλίες που παρατηρούνται στο PD».
– Δόκτωρ Μπλακέρ
«Η προσωπική μου εμπειρία με την εκπαίδευση, καθώς και η έλλειψη καλών δεδομένων, μας ενέπνευσαν να αναλάβουμε μια μελέτη», πρόσθεσε ο Δρ Blacker.
Πώς η πυγμαχία βοηθά στην καταπολέμηση της νόσου του Πάρκινσον
Τα άτομα με νόσο του Πάρκινσον μπορεί να εμφανίσουν δυσκαμψία, τρόμο και αργή κίνηση και κινδυνεύουν να πέσουν.
Ο Δρ Christopher R. Watts, Ph.D., Καθηγητής Επιστημών Επικοινωνίας & Διαταραχών στο Harris College of Nursing & Health Sciences στο Τέξας, είπε ότι η πυγμαχία χωρίς επαφή μπορεί επομένως να είναι «ιδανικά κατάλληλη» για άτομα με νόσο του Πάρκινσον.
«Τα προγράμματα άσκησης πυγμαχίας χωρίς επαφή αντιμετωπίζουν όλα τα κρίσιμα στοιχεία της άσκησης που προτείνονται για άτομα με PD, σε ένα πακέτο», είπε ο Δρ Watts, ο οποίος δεν συμμετείχε στη μελέτη.
Η πυγμαχία χωρίς επαφή είναι επίσης διασκεδαστική και μπορεί να προσφέρει την απαραίτητη κοινωνική αλληλεπίδραση σε ένα περιβάλλον γυμναστηρίου όπου υπάρχουν άλλοι πυγμάχοι με νόσο του Πάρκινσον.
«Η προπόνηση πυγμαχίας μπορεί να βοηθήσει στη βελτίωση του συντονισμού χεριού-ματιού και των χρόνων αντίδρασης, οι οποίοι είναι ωφέλιμοι για τα άτομα με νόσο του Πάρκινσον. Η προπόνηση πυγμαχίας μπορεί επίσης να βελτιώσει την αυτοπεποίθηση και την αίσθηση ενδυνάμωσης», δήλωσε ο Δρ Daniel Truong, νευρολόγος στο The Parkinson’s & Movement Disorder Institute στην Καλιφόρνια, που δεν συμμετέχει στη μελέτη.
Πώς η άσκηση ωφελεί τα άτομα με Πάρκινσον
«Η έλλειψη σωματικής δραστηριότητας μπορεί να συμβάλει στην εξέλιξη της νόσου του Πάρκινσον», εξήγησε ο Δρ. Truong. Είπε ότι παρατεταμένες περίοδοι σωματικής αδράνειας μπορεί να ενθαρρύνουν μυϊκή αδυναμία, ακαμψία και ακινησία.
«Η σωματική δραστηριότητα είναι ζωτικής σημασίας για τη διαχείριση των συμπτωμάτων της νόσου του Πάρκινσον και μπορεί ενδεχομένως να επιβραδύνει την εξέλιξη της νόσου», σχολίασε ο Δρ Τρουόνγκ.
«Παρά τη νευροεκφυλιστική φύση της νόσου, τα άτομα με νόσο του Πάρκινσον διατηρούν την ικανότητα να προσαρμόζονται στις σωματικές απαιτήσεις της άσκησης και να βελτιώνουν τις κινητικές (κινητικές) ικανότητες», εξήγησε ο Δρ Watts.
«Η εξέλιξη της νόσου μπορεί συχνά να επιβραδυνθεί σημαντικά με την επιμελή άσκηση», δήλωσε ο Δρ. Craig Horbinski, Ph.D., Διευθυντής Νευροπαθολογίας στο Τμήμα Παθολογίας του Northwestern University Feinberg School of Medicine στο Ιλινόις, ο οποίος δεν συμμετείχε στη μελέτη. .
Υπάρχουν επίσης στοιχεία ότι η άσκηση μπορεί να προσφέρει νευροπροστατευτικά οφέλη σε άτομα με νόσο του Πάρκινσον. Ο Δρ. Truong σημείωσε ότι η σωματική δραστηριότητα μπορεί να αυξήσει την παραγωγή μιας βασικής πρωτεΐνης – του νευροτροφικού παράγοντα που προέρχεται από τον εγκέφαλο (BDNF) – που μπορεί να προστατεύσει τους υπάρχοντες νευρώνες και να προωθήσει την ανάπτυξη νέων.
Ο προπονητής υγείας του εγκεφάλου Ryan Glatt σημείωσε, «Οποιαδήποτε νευροκινητική δραστηριότητα που περιλαμβάνει επιδέξια κινητική μάθηση σε συνδυασμό με άσκηση – από το πινγκ πονγκ μέχρι την πυγμαχία – μπορεί να είναι χρήσιμη για τα κινητικά και μη κινητικά συμπτώματα των ατόμων με νόσο του Πάρκινσον».
Πρόληψη τραυματισμών για πυγμάχους με Πάρκινσον
Η πυγμαχία χωρίς επαφή για άτομα με νόσο του Πάρκινσον πρέπει να χρησιμοποιεί δικλείδες ασφαλείας για την πρόληψη τραυματισμών.
«Όλη η σωματική δραστηριότητα και η άσκηση ενέχουν κάποιου είδους κίνδυνο τραυματισμού, επομένως είναι σημαντικό να βρούμε μαθήματα που θα διευθύνονται από καταρτισμένους και πιστοποιημένους επαγγελματίες φυσικής κατάστασης ή φυσιοθεραπευτές», είπε ο Glatt.
“Η πυγμαχία χωρίς επαφή είναι μια αερόβια άσκηση που λειτουργεί επίσης στην ισορροπία, την αναπνοή, τη δύναμη, την ευελιξία και την αισθητηριακή επίγνωση – όλα τα πράγματα που επηρεάζονται από την PD”, εξήγησε ο Δρ Watts.
Ο Δρ. Truong ενθάρρυνε τους πυγμάχους με νόσο του Πάρκινσον να συνεργαστούν με έναν εκπαιδευτή που μπορεί να διασφαλίσει ότι οι τεχνικές πυγμαχίας εκτελούνται σωστά και με ασφάλεια.
Ο Δρ Watts είπε ότι τα καλά νέα είναι ότι πολλά προγράμματα – συμπεριλαμβανομένου του Punching Out Parkinson’s της παγκόσμιας πρωταθλήτριας πυγμάχου Paulie Ayala – μπορούν να προσαρμοστούν στις ανάγκες του κάθε πυγμάχου.
«[Ε]ακόμη και άτομα με κινητικά προβλήματα που χρειάζονται αναπηρικό καροτσάκι μπορούν να συμμετάσχουν σε αυτά τα προγράμματα», σημείωσε.
Πηγή: Medical News Today
